|
آآرشيو هفته اول ابان ماه 1386 سلام وصلوات مي فرستيم به روح همه ازادگان وشهدا سرزمينم ايران .وبا زهم خوشحاليم هفته اي ديگر ميهمان شهيدي از عزيزان جان بر كف ارتش جمهوري اسلامي باشيم .ارتشي كه با ظهور انقلاب حال هوا وطراوتي به اون دميده شد وعزيزاني چون اين شهيد از اون بر امدند .اين هفته تقديم مي كنيم به پسري كه پدرش مقامات دنياي برايش پوچ بي ارزش بودو افتخار سر بازي امام زمان برايش افتخار .اين هفته متعلق است به نوكر وعاشق حضرت مهدي عج الله تعلي فرجه الشريف شهيد : حسن آقارب پرست
تاريخ تولد :1325.تاریخ شهادت : 25/7/1363.محل تولد :اصفهان /اصفهان .طول مدت حیات :38.محل شهادت :جزيره مجنون مزار شهید:_
اصفهان
شهري پر از صلابت اسلامي و مولد
بسياري از عاشقان و ره يافتگان، در
ارديبهشت ماه سال 1325
بار ديگر
آغوشش را به روي يكي از ياوران دين خدا گشود. كودكي كه نامش را حسن
ناميدند و در ارشادش بسيار كوشيدند. حسن كودكي را در ميان جو مذهبي
و معتقد خانواده سپري كرد و وارد دبيرستان شد. با ورود به دبيرستان،
فعاليت‌هاي مذهبي و فرهنگي او شدت يافت و در كنار دروس تحصيلي،
مطالعه كتاب‌هاي آموزنده و مفيد، شركت در جلسات مذهبي و فراگيري
درس عربي را نيز سرلوحه اقداماتش قرار داد. در سال 1343
ديپلمش را
در رشته رياضي دريافت كرد و پس از مشورت و تفكر و تحقيق، تحصيل در
دانشكده افسري ارتش
را براي مسير زندگي انتخاب نمود. فهرست نمازگزاران: اولين بار كه اقارب پرست را در يكي از پادگانهاي ارتش شاهنشاهي ديدم از من پرسيد: «اگر اينجا نماز بخوانيم اشكالي ندارد؟» گفتم: «چطور مگر؟» پاسخ داد: «مي‌خواهم با حال و هواي اينجا آشنا شوم.» بعدازظهر همان روز به سراغش رفتم و گفتم: «بيا كنار چادر و با خيال راحت نمازت را بخوان.» خيلي خوشحال شد و به نماز ايستاد. همان موقع سركار ستوان نامجو را ديدم كه نام اقارب پرست را يادداشت كرد و رفت. بعدها فهميدم كه نامجو نام افرادي را كه نماز مي‌خواندند يادداشت مي‌كرده تا محيط را براي آنها مساعدتر سازد. يكبار نامجو به اقارب پرست گفت: «از سال 1340 تا 1345 دانشجوي اصفهاني كه نماز نخواند، نداشتيم. به جز يك نفر.» فرداي آن روز وقتي به دانشكده رفتيم، ديديم كه اقارب پرست با آن دانشجو، دوست شده است. صحبت مي كند، قدم مي‌زند حتي با هم به پارك دانشكده مي‌رفتند و بستني مي‌خوردند، پس از گذشت دو ماه نام آن دانشجو را در ميان فهرست اسامي نامجو يافتيم و به حال حسن قبطه خورديم ---------------------------------------- تكليف:سال 1354 به شيراز رفتيم، خدمت ايشان و پدرشان بوديم. در حين گفتگو اين سؤال مطرح شد كه با توجه به جو حاكم بر ارتش و شايعات بسياري كه در اين مورد بر زبانهاست، تكليف ما در اين برهه از زمان چيست؟ حاج حسن آقا، با همان شيوايي و آرامش و وقار خاص خود گفت: «در اين خصوص ما دقيقاً بررسي نموده‌ايم، بايد در ارتش بمانيم و به رموز و فنون نظامي آگاهي پيدا كنيم چرا كه اگر ما سنگر را خالي كنيم، جايمان را گروهي بي‌دين و خدانشناس پر خواهند كرد و اين براي اسلام عزيز خطر بزرگي است.» ------------------------------------------ سرباز امام زمان (عج): آخرين باري كه پدرم مي‌خواست به جبهه برود، مرا پيش خود برد و گفت: «امكان دارد كه ديگر باز نگردم. مواظب مادرت باش. نمازهايت را به موقع بخوان. قرآنت را هم بخوان. در جلسات مذهبي هم شركت كن.» اين سفارش هميشگي ايشان بود و شايد خلاصه‌اي از درسهايي كه تا آن موقع به من آموخته بود. هر وقت از پدرم مي‌پرسيدم كه: «درجه شما چيست؟» پاسخ مي‌داد: «من سرباز امام زمان (عج) هستم.» هنگامي كه ما را به جبهه جنوب برد، نشانه آهني داخل سنگرش مرا متوجه سمت پدرم كرد! «معاونت لشگر» اكنون از خدا مي‌خواهم كه او را در نزد خود مقامي بس والاتر از آنچه در اين دنيا داشت، عطا فرمايد
هميشه از من مي‌خواست برايش دعا كنم تا شهيد شود. به او مي‌گفتم:« به اين شرط كه اگر شهيد شديد، ما را هم در قيامت شفاعت كنيد» و او قبول كرد. پس من دعا كردم و اكنون نه تنها ناراحت و پشيمان نيستم كه خوشحالم زيرا حيف بود كه اين عاشق خدا و سرباز امام زمان (عج) جز شهادت، نصيبش شود. او شهيد شد، همانطور كه آرزو داشت. اميدوارم كه خداوند اين امانتي را كه نزد ما بود، پذيرفته باشد حرفهاي شما با شهيد |
|||||||||||||
|
كد پايگاه ما:
شهداي هفته هاي قبل:
شهدا اي عرفه:
پايگاهاي مرتبط با ما:
|
